همه جا بودی..

امروز رفته بودم دانشگاه... در پاگرد ورودی ساختمان علوم پایه بودی.... جلوي درب پایین پله ها بودی... روی صندلی های پیش از کلاس ها... با ساکی در دست... و کتابی که دوستش دارم.... و داخل ماشین بالاتر از ورودی حیاط...  داخل یک پراید قدیمی... روبه روی خورشید شهر....

ولی خورشید.... امروز هیچ کجا نبود.......

رفتم امامزاده... هوا آرام نمیگرفت... مثل قلبم....

نزدیک پارک ديدمت... و در پیاده روی جلوي پارک... روی نیمکت های سرد و خیس...

زیر باران تند و بی امان ظهر، چادرم خیس شد... خیسِ خیس... سپردم گوشه اش را به دستانت... که باورم کنی... باورم کردی...؟ یادت هست.....؟

دره خاموش و سرد و مه آلود بود... صدای قطره هایى که می افتادند در دور ترین سنگ تنهای دشت را میشنیدم....  اسمان آرام نمیگرفت.... مثل روح من.....

کفش هايم مثل آن روز داخل جا کفشی جا نشد.... گذاشتم دم در....  قطره قطره آب میچکید از سقف هنوز.....

بخاری امامزاده روشن بود... ولی نشد که خشک بشه چادر... مثل آن آخرین جمعه... هوا سرد بود... خیلی سرد....

درخت خرمالو خشک شده بود... تمام میوه های نارنجی شادش را گنجشکان گرسنه غارت کرده بودند.... چقدر آن کوچه بدون آنها طعم درد داشت..  

باز هم چتر نیاوردم....... 

رفتم کنار آن قبر تازه.... همانی که همنشینش شدیم آن اوایل مهر ماه... چقدر معذب بودم که میشنید صدای سوال های ما را از دنيا...  یادت هست...؟

دیدم که مادری آرمیده در آن... مادری هفتاد ساله... مادری مهربان.... این را از شمع هایى که در لیوان آب روی قبرش غوطه ور بود ميشد فهمید... گفتم به او که شما مادری مهربانيد... مادری که من ندارم....

سلامش که دادم چشمهایم تار شد... اشک امانم نداد که بگویم رفتی.. چگونه رفتی... فقط توانستم بگویم... :

 دیدید رفت...؟ حالا تنهاتر شدم... دیگر گفتگویی مزاحم خلوت خاکی شما نیست مادر....

با خاک های گل شده ی واژه ی مادر روی قبر بازی کردم.... ساعت به ۱۲ نزدیک ميشد... باران میچکید از چادرم.... باید ميرفتم دنبال دنیا... دنیایی که به خاطرش تنهايم گذاشتی..... 

دستم را در دستکش سیاه پنهان کردم ...با مادر داخل قبر خداحافظي کردم .... 

و تمام راه را تا دنیا.... زیر باران گریستم.....

.

.

.